Filharmonia Łódzka

Zazula to bodaj najbardziej crossoverowa, zatem najśmielej wykraczająca poza gatunkowe ramy propozycja z naszej festiwalowej listy. Sześć wokalistek, które mają za sobą doświadczenia wspólnych występów w ZPiT „Mazowsze” zawiązało działalność dobrych kilka lat temu i początkowo odtwarzało polskie i ukraińskie pieśni w formie bliskiej źródłom. Zafascynowane techniką tzw. śpiewu białego artystki kształciły się m.in. pod okiem Ireny Slywczuk, pracując nad zestrojeniem głosów i poszukując w zespołowym śpiewie wspólnotowej tożsamości. Przenikliwym brzmieniem sekstetu zainteresował się zespół Enej, który w 2019 roku zaprosił śpiewaczki do wspólnego projektu. Po wkroczeniu na tę ścieżkę nie było już odwrotu – dziewczyny poczuły, że choć darzą dużym szacunkiem inicjatywy rekonstrukcji tradycji, bliżej im do opowiadania o niej językiem współczesnych gatunków popularnych. Tak nawiązały współpracę z aranżerem i trójką instrumentalistów, której owocem jest debiutancka płyta „Pieśni Ludu”. Znalazły się na niej nie tylko mocno utrwalone w polskiej kulturze melodie ludowe, takie jak „W moim ogródeczku” czy „Kare konie”, ale i pieśni zaczerpnięte z południowych krańców Słowiańszczyzny. Przybierają one czasem odsłonę balladową, gdzie indziej elektroniczną, chwilami wręcz rockową i kto wie, czy stylistyczne bogactwo, brzmieniowa obfitość i siła ekspresji nie są tymi cechami zespołu, które najlepiej korespondują z barwną sztuką baroku? Zabytkiem z tego właśnie okresu jest monumentalne sanktuarium Matki Bożej Świętorodzinnej w Studziannie – należąca do grona największych świątyń województwa łódzkiego wzniesionych w tym stylu. Jej historia wiąże się z tajemniczym obrazem przedstawiającym Świętą Rodzinę odzianą w bogato zdobione szaty, zgromadzoną przy wieczornym stole oświetlonym płomieniem świecy. Wisi on dziś w głównym ołtarzu Bazyliki, ale cztery stulecia temu zdobił ścianę izby studzianieńskiego dworu. Pomieszkiwał w niej zdun, który przy reperowaniu pieców ciężko zachorował i zlękniony śmierci, gorliwie modlił się każdego wieczoru. Pewnej nocy zbudził go bijący od obrazu blask i głos, który obiecał, że wyzdrowieje, jeśli tylko na pobliskim wzgórzu wzniesiona zostanie świątynia. Rzemieślnik odzyskał siły, prace budowlane ruszyły parę lat później i od tamtej chwili pątnicy regularnie kierują kroki w stronę Studzianny. Nic dziwnego – napis na jednej z tablic Bazyliki głosi: „Dom ten jest słynny z życiodajnej krynicy studziennej. Wszelka nieprawość zostanie w niej utopiona. Dla strapionych – płynie tu fala potrójna, z nadmiarem. Ktokolwiek biegnie ku niej, wraca stąd radosny”.