Wykonawcy:

Andrzej Lampert – tenor

Rosanne Philippens – skrzypce

Camille Thomas – wiolonczela

Paweł Przytocki – dyrygent

Artur Koza – przygotowanie chóru

Chór i Orkiestra Symfoniczna FŁ

Prowadzenie koncertu: Małgorzata Janicka-Słysz

Program:

Henryk Czyż – Canzona di barocco [7’]

Johannes Brahms – Koncert podwójny a-moll op. 102 [32’]

Allegro

Andante

Vivace non troppo

***

Karol Szymanowski – III Symfonia „Pieśń o nocy” op. 27 [25’]

Moderato assai

Vivace scherzando

Largo

O 18.15 zapraszamy do sali kameralnej na spotkanie przedkoncertowe, podczas którego o muzyce opowie Małgorzata Janicka-Słysz. Wstęp wolny.

Koncert z możliwością skorzystania z bawialni dla dzieci. Szczegóły można znaleźć tutaj.

W koncercie zamykającym sezon artystyczny 2022/2023 wezmą udział oba zespoły Filharmonii Łódzkiej: Orkiestra Symfoniczna i Chór, przygotowany przez Artura Kozę. Na tenor solo, chór i wielką orkiestrę przeznaczona jest III Symfonia „Pieśń o nocy” Karola Szymanowskiego. Partię solowa zaśpiewa Andrzej Lampert, artysta klasyczny, jazzowy i rozrywkowy. Symfonia ta powstała na kanwie poematu perskiego poety z XIII w., Jalal’ad Din Rumiego, w przekładzie Tadeusza Micińskiego. To między innymi za sprawą tego utworu obwołano Szymanowskiego twórcą polskiego stylu impresjonistycznego: niepowtarzalny, zmysłowy koloryt muzyki kompozytor osiągnął poprzez wprowadzenie elementów orientalnych,  zarówno w warstwie melodycznej, rytmicznej, jak i brzmieniowej (kolorystyka orkiestrowa).

Dwie znakomite instrumentalistki: skrzypaczka Rosanne Philippens i wiolonczelistka Camille Thomas, wykonają Koncert podwójny a-moll Johannesa Brahmsa. Utwór ten kompozytor napisał dla skrzypka Józefa Joachima (w geście pojednania) oraz wiolonczelisty Roberta Hausmana. Prawykonanie odbyło się w październiku 1887 roku w Kolonii, dyrygował sam Brahms. Koncert został dość ciepło przyjęty, choć Klara Schumann – jego przyjaciółka i wybitna pianistka -  nie wypowiadała się o nim pochlebnie. Koncert podwójny a-moll to ostatni utwór symfoniczny Brahmsa, który przez ostatnie 10 lat życia skupił się na komponowaniu muzyki kameralnej i solowej. Cechuje go wybujała ekspresja, patos i nostalgia.

Camille Thomas (ur. 1988) znana jest jako pierwsza w historii wiolonczelistka, która podpisała kontrakt z Deutsche Grammophon. W imponującym tempie rozwija międzynarodową karierę. Wśród dyrygentów, z którymi pracowała, są Paavo Järvi, Mikko Franck, Marc Soustrot, Darrell Ang, Kent Nagano, Stéphane Denève. Grała m.in. z Niemiecką Orkiestrą Kameralną w Bremen, orkiestrą Akademii Świętej Cecylii, Sinfonia Varsovia, Orkiestrą Narodową w Bordeaux. Nagrana przez nią w czasie pandemii COVID-19 płyta „Voice of Hope” została nominowana do niemieckiej nagrody OPUS KLASSIK w aż 4 kategoriach. Artystka podkreśla, że słowiańska emocjonalność jest jej bardzo bliska: „Pewien szczególny rodzaj francuskiej elegancji mam zapewne zapisany w DNA – mówiła w wywiadzie dla FŁ – ale emocjonalnie zdecydowanie jestem Słowianką”. W sezonie 2021/2022 Camille Thomas była artystką-rezydentką Filharmonii Łódzkiej, w tym czasie wykonała na łódzkiej estradzie cztery koncerty.

Dla holenderskiej skrzypaczki Rosanne Philippens nadrzędnym celem podczas koncertów jest wzbudzanie poczucia wspólnoty u słuchaczy poprzez ich zaangażowanie w percepcje sztuki. W czasie pandemii Philippens stworzyła nowy zespół, Vondel Strings, z którym wystąpiła w Concertgebouw, a nagranie utworów Haydna i Strawińskiego zostało wydane przez Channel Classics.

W programie koncertu finałowego znajdzie się też „Canzona di barocco” związanego z Łodzią kompozytora i dyrygenta Henryka Czyża. Poświęcamy mu szczególną uwagę w setną rocznicę urodzin, która przypada dokładnie 16 czerwca, i 20 rocznicę śmierci. Dwukrotnie, w latach 1957–1960 i 1972–1980, pełnił funkcje kierownika artystycznego i pierwszego dyrygenta Filharmonii Łódzkiej. Z orkiestrą FŁ zarejestrował dwa przebojowe cykle telewizyjne: „Nie taki diabeł straszny” oraz „I co dalej, laureacie”. „Canzona di barocco” wyraźnie nawiązuje do epoki baroku, choć słuchacz nie ma wątpliwości, że utwór powstał w XX wieku. Kompozytor pisał: „Canzona di barocco jest pastiszem, dla którego punktem wyjścia jest styl barokowy – skupiony, dostojny. Wykorzystuję w niej oczywiście technikę kompozytorską baroku, charakteryzującą się przede wszystkim linearyzmem konstrukcji. W kulminacji dochodzi do przełamania stylu, a w ostatnich taktach pojawia się w partii skrzypiec sekunda mała, która jest jakby podpisem kompozytora XX wieku”.

Paweł Przytocki, fot. Ireneusz Skąpski

Camille Thomas, fot. Dan Carabas/Deutsche Grammophon